Ο τρόμος στην αρχαία Ελλάδα (Β' μέρος): Εμφανίσεις φαντασμάτων.

 

Συνεχίζοντας παλιότερη ανάρτησή μας για τον τρόμο στην Αρχαία Ελλάδα, θα θέλαμε να μιλήσουμε για τις αναφορές φαντασμάτων, οι οποίες είναι συχνές στην αρχαία ελληνική γραμματεία.

Η συχνότητα αυτή καταδεικνύει την πεποίθηση των προγόνων μας ότι φαντάσματα υπήρχαν και με την παρουσία τους προμήνυαν είτε θετικές είτε αρνητικές εξελίξεις. Λέξεις που χρησιμοποιούνταν τότε για να αποδώσουν αυτό που εμείς ονομάζουμε «φάντασμα» είναι «είδωλο», «ιδέα», «φάσμα» και «όραμα». Πάνως δεν αποκαλούσαν «φάντασμα» αποκλειστικά και μόνο την ψυχή ενός νεκρού που αρνείται να εγκαταλείψει τον κόσμο μας, καθώς κάποιες εκκρεμότητες τον κρατούν ακόμη εδώ. «Φάντασμα» γι’ αυτούς ήταν κάθε υπερφυσική εκδήλωση θεών, δαιμόνων, ηρώων και άλλων όντων.

Μια εμφάνιση φαντάσματος που δεν προμήνυε κάτι καλό ήταν η εμφάνιση του νεκρού Ιούλιου Καίσαρα σε έναν από τους δολοφόνους του, τον Βρούτο, όταν αυτός βρισκόταν στο στρατόπεδό του στις Σάρδεις. Το περιστατικό αναφέρουν ο Πλούταρχος στον «Βίο του Βρούτου» και αιώνες αργότερα ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στην τραγωδία του «Ιούλιος Καίσαρας». Ο Βρούτος, λοιπόν, ρωτάει του υπερκόσμο επισκέπτη του ποιος είναι και εκείνος του απαντάει: «Ο κακός σου δαίμονας, Βρούτε». –«Γιατί ήρθες εδώ;» τον ρωτάει στη συνέχεια ο Βρούτος. Κι εκείνος του απαντάει «Για να σου πω ότι θα με δεις στους Φιλίππους». Πράγματι, αργότερα στους Φιλίππους της Καβάλας ο Βρούτος μαζί με τον Κάσιο συγκρούστηκαν με τον Μάρκο Αντώνιο και τον Οκταβιανό Αύγουστο, ηττήθηκαν και πέθαναν και οι δυο αυτοκτονώντας. Η φράση του φαντάσματος έμεινε παροιμιώδης μέχρι τις μέρες μας και λέγεται, όταν θέλουμε να δηλώσουμε σε κάποιον ότι έχουμε ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του: «Ὀψόμεθα εἰς Φιλίππους».

Ο Πλούταρχος αναφέρει και στα «Αίτια Ρωμαϊκά» επικλήσεις νεκρών, οι οποίοι έρχονται μετά από επίκληση: «Στους Δελφούς, μάλιστα, υπάρχει και αγαλματίδιο της επιτύμβιας Αφροδίτης, όπου οι νεκροί καλούνται για τις χοές». Πράγματι τελούνταν γιορτές, στις οποίες πραγματοποιούνταν επικλήσεις πνευμάτων νεκρών. Μια τέτοια γιορτή ήταν τα Αιμακούρια, κατά την οποία μάζευαν αίμα θυσιασμένων ζώων και το έριχναν πάνω στους τάφους πιστεύοντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο οι νεκροί θα έρχονταν από τον Άδη.

Ο πατέρας της ιστορίας, Ηρόδοτος, αναφέρει στην «Ερατώ» ότι κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαραθώνα ο Επίζηλος του Κουφαγόρα έχασε το φως του χωρίς να πληγωθεί. Όπως είπε ο ίδιος, είδε έναν πολεμιστή γίγαντα που το μακρύ του γένι σκέπαζε την ασπίδα του. Το φάντασμα αυτό πέρασε από δίπλα του χωρίς να τον αγγίξει, αλλά σκότωσε τον διπλανό του. Από τότε ο Επίζηλος τυφλώθηκε και δεν ξαναείδε μέχρι το τέλος της ζωής του.  

Ο ίδιος συγγραφέας γράφει στην «Ουρανία» ότι στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το αρχικό σχέδιο των Ελλήνων ήταν να υποχωρήσουν προς τα στενά της Σαλαμίνας, αλλά, ενώ υποχωρούσαν, εμφανίστηκε ένα φάντασμα γυναίκας και φώναξε με φωνή τόσο δυνατή, ώστε την άκουσαν όλοι: «Ω πονηροί, μέχρι που με την πρύμνη θα υποχωρείτε;» Η επίπληξη αυτή του φαντάσματος έκανε τους Έλληνες να σταματήσουν να υποχωρούν και να επιτεθούν στον εχθρό.

Στην «Ουρανία» υπάρχει και μια άλλη αναφορά εμφάνισης φαντασμάτων: Όταν οι Πέρσες εκστράτευσαν εναντίον των Δελφών, κυριεύτηκαν από φόβο, όταν εμφανίστηκαν μπροστά τους δυο υπερφυσικά ψηλοί οπλίτες που τους κυνήγησαν και σκότωσαν πολλούς. Για τους πολίτες αυτούς οι κάτοικοι των Δελφών έλεγαν πως είναι ο Φύλακος και ο Αυτόνοος, τοπικοί ήρωες, τα τεμένη των οποίων βρίσκονταν κοντά στον ναό.

Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε και άλλες από τις πολλές εμφανίσεις φαντασμάτων που αναφέρουν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. 

     Επιμέλεια

Πέτρος Βιτόπουλος