Ωστόσο η Ελλάδα είναι και αυτή μια από τις γενέτειρες των αμέτρητων ιστοριών για βρυκόλακες, όπως και η Σερβία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Ρωσία και η Μ. Ασία. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι στην Οδύσεια διαβάζουμε πως οι ψυχές στον κάτω κόσμο έπρεπε να πιουν αίμα για να μιλήσουν στον Οδυσσέα, τότε θα δώσουμε στην Ελλάδα την πρωτοπορία και στη δημιουργία του θρύλου ότι, επειδή το αίμα είναι πηγή ζωής, οι νεκροζωντανοί πρέπει να το πιουν για να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους.
Μάλιστα, η σλαβονικής προέλευσης λέξη «Νοσφεράτου» (< Nosufur - atu), που αποδίδεται στους βρυκόλακες και για την οποία πολλοί λανθασμένα νομίζουν ότι σημαίνει «απέθαντος», δεν είναι παρά η ελληνική λέξη «νοσοφόρος» που σημαίνει «αυτός που φέρνει τη νόσο», δηλαδή την αρρώστια. Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται πολύ για τους βρυκόλακες, γιατί η λαϊκή παράδοση τους θεωρεί υπεύθυνους για την επιδημία φυματίωσης που σκότωσε πάρα πολλούς ανθρωπους στην Ευρώπη. (Η πραγματική αιτία της αρρώστιας αυτής παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστη).
Επίσης η λέξη “βρικόλακας”
προέρχεται από τις λέξεις “βούρκος” και “λάκος”, που παραπέμπει στην σήψη του
νεκρού σώματος, για αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, τους αποκαλούν και
“βουρκόλακες”. Άλλες ονομασίες που αποδίδονται στον βρυκόλακα από μέρος σε
μέρος της Ελλάδας είναι οι εξής: Βρικόακας στη Σαμοθράκη, Βροκόλασκας στη Μήλο
και στη Νάξο, Ζούλακας στη Θήβα, Βρυκολάκι στην Αμοργό, Βίλις στις Σέρρες,
Βρουκόακας στη Σάμο, Βορκόλακας στην Κύνθο και στην Τήλο, Βουρκόλακας στη
Λέσβο, στην Κάρπαθο, στην Κρήτη, στη Μήλο και στα Κύθηρα, Βουρβούλακας στην
Άνδρο και στην Κω, Βαρθάκαλας στη Νίσυρο και στη Σύμη, Βουρβουλακίνα στη Χίο,
Κατράμης στον Έβρο, Βελιγκέκας στα Ιωάννινα, Καταχανάς στην Κρήτη….Όμως υπάρχουν
και άλλα πολλά ονόματα που του αποδίδονται σε όλη την Ελλάδα, όπως Λάμπασμα,
Λάμια, Φάντακας, Κατραχανάς, Καταχθόνιος, Καραμπουσμπούκης κλπ.
Πέρα από τους λαϊκούς θρύλους και
τις παραδόσεις, οι βρυκόλακες κέρδισαν μια θέση και στην ελληνική λογοτεχνία. Ο
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφει ένα ποίημα για τον Θανάση Βάγια, έναν Ηπειρώτη,
που λόγω του ότι πρόδωσε τους συμπατριώτες του υποστηρίζοντας τον Αλή Πασά,
μετά τον θάνατό του βρυκολακιάζει και επισκέπτεται τη γυναίκα του:
-"Πες μου τι στέκεσαι
Θανάση, ορθός,
βουβός σα λείψανο, στα μάτια
μπρος;
Γιατί Θανάση μου, βγαίνεις το
βράδυ;
Ύπνος για σένανε δεν είν' στον
'Αδη;
Τώρα περάσανε χρόνοι πολλοί...
Βαθιά σε ρίξανε μέσα στη γη...
Φεύγα, σπλαχνίσου με. Θα κοιμηθώ.
'Ασε με ήσυχη ν' αναπαυθώ.
Το κρίμα που 'καμες με συνεπήρε.
Βλέπεις πως έγινα; Θανάση σύρε.
Όλοι με φεύγουνε, κανείς δε
δίνει,
στην έρμη χήρα σου, ελεημοσύνη.
Στάσου μακρύτερα... Γιατί με
σκιάζεις;
Θανάση τι έκαμα και με τρομάζεις;
Πως είσαι πράσινος; Μυρίζεις
χώμα...
Πες μου... δεν έλυωσες, Θανάση,
ακόμα;
…………………………………………..
Τήνε ξεγύμνωσε... το χέρι
απλώνει...
Μέσα στο κόρφο της άγρια το
χώνει...
Μένει σα μάρμαρο. Κρύος σα φίδι
τρίζει απ' το φόβο του, στο
κατακλείδι.
Σα λύκος ρυάζεται, τρέμει σα
φύλλο...
Στα δάχτυλα έπιασε το Τίμιο Ξύλο.
Τη μαύρη γλύτωσε, το φυλαχτό της,
καπνός, εσβήστηκεν απ' το πλευρό
της.
Τότε ακούστηκε κι η κουκουβάγια
έξω, που φώναζε: -Θ α ν ά σ η Β ά
γ ι α-!
Επίσης ο Διονύσιος Σολωμός στο
ποίημα του Λάμπρος βάζει τον ομώνυμο ήρωα να συναντάει τα φαντάσματα των
παιδιών του που πέθαναν εξαιτίας του. Τρομοκρατημένος νομίζει ότι γύρισαν από
τον άλλο κόσμο για να τον εκδικηθούν, εκείνα όμως θέλουν απλά να του πουν «Χριστός
Ανέστη».
Βρίσκεται στ᾿ Ἅγιο Βῆμα, ἀνατριχιάζει,
καὶ πέφτει ὀμπρός τους γονατιστὸς
χάμου.
Μὲ τρομάρα κοιτάει καὶ τοὺς
φωνάζει:
«Σᾶς γνωρίζω· τί θέλτε; Εἶστε
δικά μου.
Τοῦ καθενὸς τὸ πρόσωπο μοῦ
μοιάζει·
ἀλλὰ πέστε τί θέλτε ἔτσι κοντά
μου;
Συχωρᾶτε καὶ πάψτε. Ἀμέτε πέρα·
δὲν εἶναι ἀκόμα Παρουσία Δευτέρα!
Επιμέλεια
Πέτρος Βιτόπουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου