Πως κατασκευάστηκαν οι Αιγυπτιακές Πυραμίδες

Η πυραμίδα είναι οικοδόμημα σχήματος γεωμετρικής πυραμίδας. Χρησιμοποιήθηκε από πολλούς αρχαίους λαούς κυρίως με θρησκευτικό και λατρευτικό χαρακτήρα.


Πυραμίδα είναι γεωμετρική κατασκευή της οποίας όλες οι εξωτερικές επιφάνειες (εκτός της βάσης) είναι τριγωνικού σχήματος και συγκλίνουν σε ένα κοινό σημείο. Η βάση της πυραμίδας μπορεί να είναι τριγωνικής, τετράπλευρης ή πολυγωνικής μορφής, που σημαίνει ότι μία πυραμίδα αποτελείται από τουλάχιστον τρεις τριγωνικές πλευρές. Μία συνηθισμένη μορφή της είναι η τετραγωνική πυραμίδα της οποίας η βάση είναι τετράγωνη και οι πλευρές είναι τριγωνικού σχήματος.




Οι πυραμίδες βρίσκονται στο αρχαίο νεκροταφείο της Γκίζας, στην απέναντι όχθη του Νείλου από το Κάιρο. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι για την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας του Χέοπα, χρειάστηκαν 20 χρόνια και εργάστηκαν κάπου 100.000 άνθρωποι. χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια ογκόλιθοι, βάρους 2,5 τόνων ο καθένας. Ο εργάτες τους μετέφεραν χρησιμοποιώντας κεκλιμένα επίπεδα, μοχλούς, κυλίνδρους και στη συνέχεια τους προσάρμοζαν χωρίς να χρησιμοποιούν κονίαμα.

Οι δύο βασικές θεωρίες για την κατασκευή των πυραμίδων:

Η πρώτη θεωρία στηρίζεται στη χρήση ράμπας, που είχε κατασκευασθεί στη μία πλευρά της πυραμίδας και η οποία υψωνόταν έτσι ώστε οι λίθινοι ογκόλιθοι να μπορούν να μετακινηθούν μέχρι την κορυφή.


Η δεύτερη θεωρία επικεντρώνεται στις μηχανές του Ηροδότου. Μέχρι πρόσφατα οι Αιγύπτιοι χωρικοί χρησιμοποιούσαν ένα ξύλινο μηχάνημα που λεγόταν σαντούφ για να παίρνουν νερό από τον Νείλο για να αρδεύουν τα χωράφια τους. Αυτό το μηχάνημα απεικονίζεται και στις τοιχογραφίες των αρχαίων τάφων κι έτσι ξέρουμε ότι ήταν προσιτό στους κατασκευαστές των πυραμίδων.

Ο Γάλλος αρχιτέκτονας, ο Ζαν - Πιερ Χουντέν, που έχει αφιερώσει τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του στο να κάνει λεπτομερή μοντέλα στον υπολογιστή του χρησιμοποιώντας ένα υπερσύγχρονο σύστημα της μεγάλης γαλλικής εταιρείας Ντασό που του επιτρέπει να κάνει τρισδιάστατα σχέδια της Μεγάλης Πυραμίδας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πράγματι χρησιμοποιήθηκε μια ράμπα για να ανεβούν οι ογκόλιθοι στην κορυφή της πυραμίδας και ότι η ράμπα αυτή υπάρχει ακόμη εκεί, μέσα στην πυραμίδα.

Στη θεωρία αυτή ο Ζαν Πιερ αξιοποίησε μια πρώτη υπόθεση του μηχανικού πατέρα του, Ανρί Χουντέν. Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι για την κατασκευή του κάτω ενός τρίτου της πυραμίδας χρησιμοποιήθηκε μια ευθεία εξωτερική ράμπα μικρή σε μήκος, από ασβεστολιθικούς ογκόλιθους, λίγο μικρότερους σε μέγεθος από εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν για την ίδια την πυραμίδα. Καθώς οικοδομείτο αυτό το κάτω τμήμα της πυραμίδας μια δεύτερη ράμπα κατασκευαζόταν μέσα στην πυραμίδα μέσω της οποίας μεταφέρονταν οι ογκόλιθοι για την οικοδόμηση των ανώτερων δύο τρίτων της πυραμίδας.

Η εσωτερική ράμπα κατά τον Χουντέν πρέπει να άρχιζε από χαμηλά, να είχε πλάτος περί τα 2 μέτρα και κλίση περίπου 7%. Άρχισε να χρησιμοποιείται μετά την ολοκλήρωση του κατώτερου ενός τρίτου της πυραμίδας.

Το σχέδιο της εσωτερικής ράμπας ακολουθούσε το σχέδιο του εξωτερικού της πυραμίδας και είχε σπειροειδή πορεία. Ο Χεμιένου άλλωστε γνώριζε όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο πατέρας του και πατέρας του Κουφού, φαραώ Σνεφέρου, που χρειάστηκε να κτίσει τρεις διαφορετικές πυραμίδες, σε περιοχές νότια της Γκίζας για να ξεπεράσει τα κατασκευαστικά προβλήματα. Ο Χεμιένου από την αρχή σχεδίασε τρεις διαφορετικούς ταφικούς θαλάμους, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα ένας έτοιμος χώρος για να ταφεί ο αδελφός του φαραώ στην περίπτωση που θα πέθαινε στη διάρκεια της κατασκευής της πυραμίδας: ένας υπήρχε λαξευμένος στο φυσικό πέτρωμα κάτω από την πυραμίδα κατά την αρχή του έργου. Μετά πέντε χρόνια και ενώ ο φαραώ Κουφού ήταν ακόμη εν ζωή ο ημιτελής ταφικός θάλαμος εγκαταλείφθηκε και ένας δεύτερος ταφικός θάλαμος, γνωστός ως θάλαμος της βασίλισσας, άρχισε να κατασκευάζεται.

Και τον 15ο χρόνο της κατασκευής, που διήρκεσε συνολικά 21 χρόνια και ενώ ο Κουφού ήταν ακόμη εν ζωή και αυτός ο θάλαμος εγκαταλείφθηκε και κατασκευάσθηκε ο ταφικός θάλαμος του φαραώ στο κέντρο της πυραμίδας.

Η εξωτερική ράμπα χρησιμοποιήθηκε μέχρι να συρθούν οι τεράστιοι ογκόλιθοι από γρανίτη και ασβεστόλιθο που τοποθετήθηκαν ως δοκοί στους ταφικούς θαλάμους του βασιλιά και της βασίλισσας. Μερικοί από αυτούς ζύγιζαν πάνω από 60 τόνους και ήταν αδύνατο να μετακινηθούν στη στενή, εσωτερική ράμπα.

Έπειτα από αυτό η εξωτερική ράμπα δεν χρειαζόταν πια. Αποσυναρμολογήθηκε και τα κομμάτια της, μικρότερα από αυτά του κάτω ενός τρίτου της πυραμίδας, μεταφέρθηκαν μέσω της εσωτερικής ράμπας και χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή των ανώτερων δύο τρίτων της πυραμίδας, όπου οι ογκόλιθοι είναι μικρότεροι.

Επιμέλεια 

Βαδράτσικας Χρήστος