Η χρήση της μεθόδου της αφαλάτωσης του νερού στην Ελλάδα και στην παγκόσμια κοινότητα

 

Αφαλάτωση είναι η διεργασία αφαίρεσης αλάτων από μια αλατούχα ουσία και κυρίως από αλατούχα ύδατα. Έτσι, κατ΄ επέκταση, η αφαλάτωση είναι μια μέθοδος ανάκτησης πόσιμου νερού από θαλασσινό νερό, υφάλμυρα ποτάμια και λίμνες.

Εφαρμόζεται κυρίως σε περιοχές με ξηρό κλίμα, φτωχές σε πόσιμο νερό και με πρόσβαση όμως σε θαλασσινό νερό. Η αφαλάτωση άρχισε να αναπτύσσεται κατά τον 20ο αιώνα με την εμφάνιση λειψυδρίας σε πολλές περιοχές της Γης. Όπως είναι γνωστό το 97,3% περίπου των παγκόσμιων αποθεμάτων νερού βρίσκεται στη θάλασσα αναμεμιγμένο σε μεγάλες αναλογίες με διάφορα διαλυμένα άλατα σε τέτοια μορφή που η χρήση του, είτε ως πόσιμο, είτε ακόμα και για βιομηχανικές διεργασίες καθίσταται αδύνατη

Από το 1970 άρχισαν να τίθενται σε λειτουργία μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις αφαλάτωσης στις ΗΠΑ στη Ρωσία, στο Μεξικό, στην Μέση Ανατολή, σε παράλιες χώρες όπως είναι η Σαουδική Αραβία(24% της παγκόσμιας χρήσης), το Κουβέιτ, η Άιγυπτος αλλά και το Ισραήλ. Στον δυτικό κόσμο ο μεγαλύτερος χρήστης της μεθόδου είναι η Ισπανία, όπου ξεκίνησε μαζική χρήση αφαλάτωσης στα Κανάρια Νησιά. Το μεγαλύτερο εργοστάσιο αφαλάτωσης της Ευρώπης βρίσκεται σήμερα στο Καρμπονέρας της Νότιας Ισπανίας.

Στις μέρες μας, 13600 μονάδες αφαλάτωσης λειτουργούν παγκοσμίως. Το 11% αυτών των μονάδων εγκαταστάθηκαν τα τελευταία χρόνια (πριν το 2000). Το 38% αυτών βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο και το 17% στις ΗΠΑ

Στην Ελλάδα λειτουργούν σε όλη τη χώρα περί τις 42 μονάδες αφαλάτωσης δημόσιας χρήσης που ημερησίως επεξεργάζονται 25.000 κυβικά μέτρα νερό. Η Σύρος, η Σαντορίνη, η Μήλος, η Πάρος, η Ιος, η Μύκονος, η Τήνος, η Σίφνος, η Σχοινούσα, η Χίος, η Νίσυρος, η Σύμη, η Εύβοια, η Ιθάκη είναι μερικά από τα νησιά που διαθέτουν ήδη αφαλάτωση και τα περισσότερα καλύπτουν τις ανάγκες τους από το παραγόμενο νερό.

Η μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι η αντίστροφη όσμωση του θαλασσινού νερού που περνάει με πολύ υψηλή πίεση μέσα από ειδική μεμβράνη, η οποία το διαχωρίζει από το αλάτι και άλλα συστατικά του. Το νερό περνάει από επεξεργασία πριν τη μεμβράνη, ώστε να μην την καταστρέφει, καθώς και μετά τη μεμβράνη, για να γίνει πόσιμο. Το κόστος παραγωγής πόσιμου νερού με τη μέθοδο της αντίστροφης όσμωσης δεν είναι ιδιαίτερα ψηλό.

Επιμέλεια

Βαδράτσικας Χρήστος